De reis, de banden, de boot, Göteborg, en de ijswegen.

Uiteraard vertrok ik later dan gepland. Door de ongeplande reparatie van de auto moest ik vrijdag voor mijn vertrek toch nog een hoop doen met de auto. Een doos boeken naar de kringloopwinkel brengen bijvoorbeeld.

Veel later dan gepland maar optimistisch dat ik de boot in Kiel richting Göteborg wel ging halen ging ik op pad. Het was regenachtig weer en dat bleef zo gedurende de hele autorit van ruim 500 kilometer met uitzondering van het laatste uur toen het begon te sneeuwen. Het motortje van de Dacia snorde tevreden en zolang ik niet boven de 120 km/u ging bleef het geluid ook wel binnen de perken.

Ik luisterde naar ieder verdacht geluidje maar nadat ik het gevoel kreeg dat de auto lekker reed zette ik snel een podcast op om naar te luisteren. Het was toch een heel eind dus zo af en toe ging ik wat harder rijden. Al snel kreeg ik daarbij het gevoel dat de voorkant van de auto wat licht werd. Zou ik zo zwaar beladen zijn dat hij teveel op zijn kont lag? Dat kon haast niet want zoveel bagage had ik nou ook weer niet bij me. Toch vond ik de besturing licht en vaag worden. Ik begon mij allerlei gedachten in mijn hoofd te halen. Zou er toch iets mis zijn met de besturing? Zouden de stuurkogels niet goed zijn gemonteerd? Zouden de schokbrekers versleten zijn? Zouden de banden zacht zijn of had ik gewoon een lekke band?

Het voelde gewoon niet lekker. De wegligging was gewoon waardeloos. En vooral toen het het laatste uur begon te sneeuwen werd ik onzeker tijdens baanwisselingen tijdens het inhalen. Ik had het gevoel dat de auto dweilde over de weg. Een hele rare gewaarwording. Het was gewoon geen fijn gevoel. Ik paste mijn snelheid aan maar moest daarbij ook goed opletten dat ik niet te laat voor de boot zou zijn.

Ruim op tijd reed ik de boot in Kiel op. Pas toen ik mijn auto in het ruim van de boot geparkeerd had ging ik de banden eens goed inspecteren. Ze waren allemaal op spanning en toen ik het profiel van deze speciale Noordse winterbanden eens goed ging inspecteren en voelen kreeg ik een vaag vermoeden. De blokken rubber tussen de profielgroeven zijn behoorlijk zacht. Dat zou een verklaring kunnen zijn voor de slechte wegligging op asfalt op hoge snelheden. De auto dreef gewoon op het zachte beweegbare rubber. Toen ik de volgende dag het laatste uurtje op tot ijs aangereden sneeuw reed bleken de banden uitstekend te doen waar ze voor bedoeld zijn. Wat een heerlijk goede grip op deze verijsde wegen. Wat een vertrouwen had ik ineens in deze banden. Het werd mij meteen duidelijk waarom deze banden in West-Europa niet verkocht werden.

De boottocht van Kiel naar Göteborg duurt een ruime 14 uur. Heerlijk veel tijd om te ontspannen, eten en slapen. De aankomst in Göteborg de volgende dag was sprookjesachtig. Terwijl de boot heel langzaam het Fjord en de haven van Göteborg invoer toonde de hemel schitterende kleuren als gevolg van de zonsopkomst met daarbij een schitterend aanzicht van de stad. Wat een heerlijkheid deze trage manier van reizen. Helaas was mijn telefoon leeg dus kon ik dit niet vastleggen. Net voor de haven kon ik nog wel een plaatje schieten.

Eenmaal de stad uit volgde de rustige Zweedse wegen. Bij het benzinestation waar ik na een uurtje stopte kreeg ik te maken met de eerste ongemakken van de ijzige kou. Het slot van mijn benzinedop was bevroren evenals mijn ruitensproeiervloeistof.

Uiteraard kon ik bij het benzine station een spuitbusje met slotontdooier en ruitensproeiervloeistof kopen. De slotontdooier deed zijn werk prima maar de ruitensproeiervloeistof, die volgens de verpakking goed was voor temperaturen tot -18 C, was niet voldoende. Ik reed rond in een temperatuur die rond de -20 C was.