Als zelfverklaard snoepverslaafde was ik zeer verbaasd dat in de kleine supermarkt hier in het dorp er een meterslange gang was ingericht met alleen maar snoep. Aan de ene kant schepsnoep, zoals in Nederland bij de Kruidvat, en aan de andere kant verpakt snoep zoals o.a. zakjes Haribo e.d. merken. Ik had gehoopt hier in de middle of nowhere aan een totale dopamine detox te kunnen doen. Geen TV, social media en ongezond voedsel zoals Fast Food en snoep.
Maar vooral dat laatste is het moeilijkste nu ik tijdens het doen van een boodschap iedere keer wordt geconfronteerd met een snoepparadijs. Navraag bij mijn gastvrouw Irene bracht opheldering. Ik zit hier op slechts een paar kilometer van de Noorse grens. Noorwegen is een zeer welvarend land, de prijzen liggen daar een stuk hoger dan in Zweden. De Noren komen dan ook wat graag de grens over om in het goedkopere Zweden hun boodschappen te doen. Voor het snoepgoed is nog een extra reden. Noorwegen heeft al sinds 1922 een belasting op suiker. Jarenlang werd de suikertaks in Noorwegen met kleine beetjes verhoogd en nam de verkoop van snoep en frisdrank geleidelijk af. Maar dat gaat veel te langzaam, vindt de Noorse regering. Daarom werd de suikertaks in 2018 met 80 procent verhoogd voor snoep en met 40 procent voor frisdrank. Dit heeft twee gevolgen, de suikerconsumptie in het Scandinavische land is op het laagste punt in 44 jaar en de Noren die toch willen snoepen gaan massaal naar buurland Zweden om daar hun suikerhoudende snoepgoed en dranken in te slaan.
Een ander Noors fenomeen hier aan de grens in Zweden is het sneeuwscooteren. De Noren komen in het weekend in grote getallen met dikke SUV’s en aanhangers met daarop sneeuwscooters om hier in Zweden te komen freeriden. Ik heb een paar van deze Noorse mensen gesproken toen ik hun sneeuwscooters stond te bewonderen. Toen ik vroeg of ze hard gingen zeiden ze dat het vooral ging om de sprongen en het ruige terrein waar ze doorheen ploegden. Fantastische machines die klonken als crossmotoren.
Het was vandaag weer een koude dag met temperaturen tussen de -20 en -25 graden Celsius. Zelfs de Noren vonden dat behoorlijk koud vertelden zij mij. Ik blijf het een wonder vinden hoe mijn Daciaatje blijft presteren onder deze bizarre omstandigheden. Natuurlijk heeft de accu het zwaar als ik hem start maar hij springt snel tot leven. Het is zo koud dat zelfs na een uur rijden mijn zijruitjes nog niet zijn ontdooit aan de binnenkant van mijn auto. Ik ben blij met de eenvoudige uitvoering van mijn auto, weinig elektronica, zelfs de raambediening gaat nog met ouderwetse slingertjes. Alles vriest vast. Om dat te voorkomen laten veel Zweden gewoon de motor lopen als zij even naar binnen moeten in de kleine supermarkt.
Die lage temperaturen leveren wel mooie plaatjes op tijdens het autorijden. Ik raak meer gewend aan de verijsde wegen. De banden ben ik nog steeds zeer tevreden over, ik durf harder te rijden maar het blijft natuurlijk oppassen om niet overmoedig te worden.
Gelukkig zijn de wegen vrij breed en overzichtelijk en kom je hier heel weinig verkeer tegen. Er is dus ruimte genoeg om een beetje heen en weer te glibberen als de banden wat grip verliezen. Maar tot nu toe heb ik geen gevaarlijke capriolen hoeven uit halen om de auto uit de slip te halen.
Lekker al dat snoep Peter! Hoe ver is de eerste tandarts van je verwijderd?
Ik had eigenlijk wel verwacht dat je per hondenslee boodschappen zou gaan doen! Hoef je de honden niet meer uit te laten, geen vieze diesel of benzine in de lucht, geen gezeik met accu’s die het wel of niet doen.
Come on! 🐺🛷❄️
die noren weten hoe het moet. Hopelijk 2 takt 🙂 4 takt is ook goed….
Ach dat snoep…mag je nou helemaal niks meer?! Trouwens, veel te druk om vaak naar die winkel te gaan met de hondenshit en het werk dus als je kan gaan mag het vind ik.